نزدیک به 9 ماه قبل و پس از بیست و پنج سال ،مرکز مازندران با خرید امیتاز باشگاه دسته اولی مهرکام پارس بنای احیاء فوتبال در ساری را گذاشت.

موقعیتی مناسب برای همه کسانی که در این سال ها به شهر همجوارشان نساجی رشک می بردند.فرصتی برای ساخت آینده از همان فرصت هایی که مازندرانی ها در سوزاندنش استاد هستند.همینطور هم شد و پیش بینی ها به واقعیت پیوست.

باشگاهی پر از حاشیه ،پر از آدم های امتحان پس داده سرشار از مدیرانی که حضور دوباره در بدنه یک باشگاه آن هم در سطح لیگ دسته اول را در رویای خود دنبال می کردند.مدیران رفوزه و مربیان سفارشی.سرپرست هم که کارنامه اش در هیات فوتبال داد همه را درآورده بود.

کافی ست پای درد دل مدیران باشگاهی استان بنشینید تا...کافی ست بروید از صاحب ویلای خزر شهر بپرسید که ماجرای آن فاکتور یک میلیونی چه بود؟

کافی ست بروید آن هتل معروف و بپرسید آن بنده خدا در اتاقت چه کار می کرد آقای سرپرست؟اصلا بروید ازآن موبایل فروش در کیش بپرسید ...

این ها فقط گوشه چشمی بود از کارنامه ای که جای بحثش بر کسی پوشیده نیست.باشگاه به تهدیدی تبدیل شده بود.مدیرعامل می خواست هر طوری که شده پسرش در تیم بازی کند.

سرمربی حضور پسر مدیرعامل را توجیه می کرد .باشگاه هزار فامیل.آخرش یک شب سرپرست به تنهایی زیرآب سرمربی را پیش مالک پولدار باشگاه می زند:«این بابا سکته کرده دیگه نمی کشه.ردش کن بره.خودم نادر رو برات میارم»

محمود رفت و نادر آمد.مشکلات اما همچنان سرجای خود باقی بود.خبری از پول نبود.اما فاکتور بود که پشت فاکتور ساخته می شد.لباس پوشیدن همه تغییر کرده بود.آقا که تا دیروز کاپشن کهنه می پوشید و پیراهن یقه چرک،حالا کت و شلوار آنچنانی مارک فلان می پوشید.

آقا که تا دیروز هفته به هفته رنگ پلو را نمی دید رفته بود دم در آشپزخونه «سر آشپز» 30 تا 30 تا غذا سفارش می داد.چلوکباب ، جوجه و ماهی سفید.انگار به بهشت رفته بود.

اما بقول علی پروین روزهای خوب پایانی هم دارند.و« پایان» از راه رسید.قائم مقام نو رسیده کلک سرپرست را کند.

چند ماه بعد کلک خودش هم کنده شد. این وسط بازیکنان فقط 10 درصد از قرارداد خود را گرفته بودند.تقی پور که پیشنهاد 140 میلیونی را رد کرده بود فقط 700 هزار تومان گرفت. حسن نژاد ،نجفی و سایرین هم اوضاع بهتری نداشتند. تازه این ها بهترین های تیم بودند.حال سایرین که گفتن ندارد.

بازی آخر بود .تیم هفته قبل به پیشنهاد رشوه سنگین یزدی ها پشت پا زده بود نادر مردانه تیمش را به شهر بادگیر ها برد.

می گفتند 200 میلیون پیشنهاد شده اما نادر نپذیرفت.او و بچه هایش پول نداشتند اما شرف چرا.این هفته ،هفته آخر بود.بازی برده را مردانه باختند .هیچکس نمی توانست ایرادی به آنها بگیرد اما دیگر بریده بودند.آخر تا به کی؟آخر تا کجا؟هیچکس انگار نمی دیدشان.

هیچ کس به فکر زن وبچه های این ها نبود انگار . همه فقط حرف می زند. این بود که بچه های تیم آمدند جلوی دوربین تلویزیون .حرفشان هم فقط یک چیز بود:«صدای ما را بشنوید»...

چند روز بعد اما سرپرست سابق که حالا معاون شده در گفتگویی با یک خبرگزاری می گوید:« مديريت باشگاه صنعت ساري به‌خاطر مصاحبه چند بازيكن و كادر فني عليه مسئولان ورزش و هيئت فوتبال استان عذرخواهي می کند» و می گوید:«این عده از بازیکنان غرض شخصی داشتند.»

آخرش دیگر همین ... دیگر هیچ...شرف مرد به ز شوکت اوست....فقط همین ...

سیامک حبیبی